Lima, 2 nov, 22:30u
Door: Lyenne
Blijf op de hoogte en volg Lyenne
03 November 2015 | Peru, Lima
Ik heb m’n jetlag volgens mij aardig goed aangepakt door in het vliegtuig niet te slapen en op te blijven tot 12:00u. Ik werd vanmorgen om half 7 wakker, dus had een aardige nacht gemaakt.
Vanmorgen hebben we hier lekker rustig aan gedaan. Even een wandelingetje door het park met Willy, de puppy, weer veel gepraat en Saul (werkzaam bij de Stichting op gebied van o.a. administratie) had lunch gehaald om een uur of 1.
Om 3 uur zijn we in de auto gestapt en naar Ventanilla vertrokken. Als er geen verkeer zou zijn, zouden we daar met 20 minuten zijn, maar deze trip duurt over het algemeen toch wel een uur. Aan het eind van dat uur ben je dan ook volledig in een andere wereld. Het centrum van Lima is vrij plat maar richting de buitenwijken aangekomen rijd je tussen grote bruinachtige rotsheuvels. Gezien het feit dat Lima de 5 na droogste plek ter wereld is groeit er dus ook vrij weinig. Deze heuvels strekken ontzettend ver uit en zijn volledig bedekt met huizen. Althans, huizen, het zijn allemaal krotten. De mensen hier hebben ook geen stromend water. Ik had vooraf aan m’n reis al wel foto’s en filmpjes gezien, maar als je er zelf middenin staat is dat toch een heel ander verhaal. Ik was op dat moment ook echt wel even speechless.
Voices 4 Peru maakt gebruik van twee voetbalvelden. Een grotere met steen en zand als ondergrond en eentje in een iéts luxer gedeelte van Ventanilla met hekken eromheen en ‘nepgras’. We gingen eerst naar het eerste veld waar van 4 tot 6 uur de jongere groep jongens (ongeveer 13 tot 17 jaar) voetbaltraining had. Zoals Dan al had voorspeld waren ze wel ‘nieuwsgierig’ naar me en was ik me toch wel erg bewust van m’n blonde koppie. Maar Dan had ook absoluut gelijk in hoe vriendelijk ze zijn. Ik kreeg van allemaal een hand en een kus op m’n wang (zoals gebruikelijk is in Peru).
Het was heel tof om te zien hoe enthousiast ze zijn tijdens de training maar ook hoe ze op Dan reageren. Je merkt echt dat hij een vertrouwenspersoon voor ze is bij wie ze hun verhaal kwijt kunnen.
Aan het einde van de training namen ze dan ook allemaal afscheid van ons, Dan, Saul en ik, waarbij ik dan ook wederom weer van iedereen een kus op m’n wang kreeg. Dit was toch wel vrij bizar. Het voelde bijna een beetje als een soort afscheidscomité.
Vervolgens reden we door naar het andere veld, iets van 10 minuten rijden verderop. Hier zou vanaf 7 uur de oudere groep (ongeveer 17 tot 23 jaar) voetbaltraining hebben. Het ritueel herhaalde zich dus.
Wat ik wel echt merkte is dat ik in de loop van de dag me relaxter begon te voelen en contact leggen ging makkelijker. Ik begon her en der bepaalde Spaanse woorden beter te herkennen, wat leuk is.
Tijdens die training zijn Saul en ik met de auto eten gaan halen. Hierdoor kreeg ik met hem ook wat meer contact, ondanks dat hij vrijwel geen Engels spreekt.
Door de dag heen heb ik al vele verhalen gehoord over de jongens. Velen leiden een bestaan waar ik me geen voorstelling van kan maken. Voor de tweede training zat Dan een endje verderop met een jongen te praten. Hij vertelde daarna dat het ging over het feit dat de jongen een maandlang een vriendin had, die nu een andere vriend bleek te hebben. Die vriend in kwestie was blijkbaar de dag ervoor met twee vrienden langs z’n huis gegaan om bij z’n buren de boodschap achter te laten dat als hij bij dat meisje zou blijven, ze hem zouden vermoorden.
Een andere jongen, die ook bij de training was, had blijkbaar twee weken eerder en zelfmoordpoging willen doen, die ze hebben weten te voorkomen. Het leven hier is bizar, maar het is zo ontzettend mooi om te zien wat Voices 4 Peru voor ze doet, en voor ze betekent. Vele van deze jongens zouden zonder deze stichting waarschijnlijk al lang op straat en in een bende zijn beland, terwijl sommige van deze jongens nu studeren op een universiteit.
Het was een zeer intense dag, maar ik ben onwijs blij en dankbaar dat ik dit mag zien en meemaken. Morgen zullen we weer Ventanilla ingaan zodat ik de school en ‘The Equality House’ kan zien. Ik ben heel benieuwd.
Ik merk ook echt dat Dan heel graag mijn input en ideeën wil horen. Zo noemde ik her en der wat ideetjes waar hij direct enthousiast over werd. Dit voelt ontzettend tof en ben zo benieuwd naar wat de rest van de tijd mij hier gaat brengen!
Goed, ik houd jullie verder op de hoogte!
Ik duik nu lekker m’n bedje in!
x
Vanmorgen hebben we hier lekker rustig aan gedaan. Even een wandelingetje door het park met Willy, de puppy, weer veel gepraat en Saul (werkzaam bij de Stichting op gebied van o.a. administratie) had lunch gehaald om een uur of 1.
Om 3 uur zijn we in de auto gestapt en naar Ventanilla vertrokken. Als er geen verkeer zou zijn, zouden we daar met 20 minuten zijn, maar deze trip duurt over het algemeen toch wel een uur. Aan het eind van dat uur ben je dan ook volledig in een andere wereld. Het centrum van Lima is vrij plat maar richting de buitenwijken aangekomen rijd je tussen grote bruinachtige rotsheuvels. Gezien het feit dat Lima de 5 na droogste plek ter wereld is groeit er dus ook vrij weinig. Deze heuvels strekken ontzettend ver uit en zijn volledig bedekt met huizen. Althans, huizen, het zijn allemaal krotten. De mensen hier hebben ook geen stromend water. Ik had vooraf aan m’n reis al wel foto’s en filmpjes gezien, maar als je er zelf middenin staat is dat toch een heel ander verhaal. Ik was op dat moment ook echt wel even speechless.
Voices 4 Peru maakt gebruik van twee voetbalvelden. Een grotere met steen en zand als ondergrond en eentje in een iéts luxer gedeelte van Ventanilla met hekken eromheen en ‘nepgras’. We gingen eerst naar het eerste veld waar van 4 tot 6 uur de jongere groep jongens (ongeveer 13 tot 17 jaar) voetbaltraining had. Zoals Dan al had voorspeld waren ze wel ‘nieuwsgierig’ naar me en was ik me toch wel erg bewust van m’n blonde koppie. Maar Dan had ook absoluut gelijk in hoe vriendelijk ze zijn. Ik kreeg van allemaal een hand en een kus op m’n wang (zoals gebruikelijk is in Peru).
Het was heel tof om te zien hoe enthousiast ze zijn tijdens de training maar ook hoe ze op Dan reageren. Je merkt echt dat hij een vertrouwenspersoon voor ze is bij wie ze hun verhaal kwijt kunnen.
Aan het einde van de training namen ze dan ook allemaal afscheid van ons, Dan, Saul en ik, waarbij ik dan ook wederom weer van iedereen een kus op m’n wang kreeg. Dit was toch wel vrij bizar. Het voelde bijna een beetje als een soort afscheidscomité.
Vervolgens reden we door naar het andere veld, iets van 10 minuten rijden verderop. Hier zou vanaf 7 uur de oudere groep (ongeveer 17 tot 23 jaar) voetbaltraining hebben. Het ritueel herhaalde zich dus.
Wat ik wel echt merkte is dat ik in de loop van de dag me relaxter begon te voelen en contact leggen ging makkelijker. Ik begon her en der bepaalde Spaanse woorden beter te herkennen, wat leuk is.
Tijdens die training zijn Saul en ik met de auto eten gaan halen. Hierdoor kreeg ik met hem ook wat meer contact, ondanks dat hij vrijwel geen Engels spreekt.
Door de dag heen heb ik al vele verhalen gehoord over de jongens. Velen leiden een bestaan waar ik me geen voorstelling van kan maken. Voor de tweede training zat Dan een endje verderop met een jongen te praten. Hij vertelde daarna dat het ging over het feit dat de jongen een maandlang een vriendin had, die nu een andere vriend bleek te hebben. Die vriend in kwestie was blijkbaar de dag ervoor met twee vrienden langs z’n huis gegaan om bij z’n buren de boodschap achter te laten dat als hij bij dat meisje zou blijven, ze hem zouden vermoorden.
Een andere jongen, die ook bij de training was, had blijkbaar twee weken eerder en zelfmoordpoging willen doen, die ze hebben weten te voorkomen. Het leven hier is bizar, maar het is zo ontzettend mooi om te zien wat Voices 4 Peru voor ze doet, en voor ze betekent. Vele van deze jongens zouden zonder deze stichting waarschijnlijk al lang op straat en in een bende zijn beland, terwijl sommige van deze jongens nu studeren op een universiteit.
Het was een zeer intense dag, maar ik ben onwijs blij en dankbaar dat ik dit mag zien en meemaken. Morgen zullen we weer Ventanilla ingaan zodat ik de school en ‘The Equality House’ kan zien. Ik ben heel benieuwd.
Ik merk ook echt dat Dan heel graag mijn input en ideeën wil horen. Zo noemde ik her en der wat ideetjes waar hij direct enthousiast over werd. Dit voelt ontzettend tof en ben zo benieuwd naar wat de rest van de tijd mij hier gaat brengen!
Goed, ik houd jullie verder op de hoogte!
Ik duik nu lekker m’n bedje in!
x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
