Lima, 13 november, 23:30u

Dan zit je aan het eind van de dag in de auto terug naar het appartement, wanneer Daniel een telefoontje krijgt van de Amerikaanse ambassade om te vragen waar hij is. Of hij toevallig in Parijs is, en of het hem goed gaat. Kortom, zo kregen we te horen van de aanslagen. Terwijl we stilstaan in mega vastzittend verkeer zijn we allemaal een en al aandacht voor Dan z’n telefoon als hij op zoek gaat naar meer nieuws. Mijn eerste gedachte is, ‘shit, zijn er mensen die ik ken nu daar?! Ik wil wifi!!’. Eenmaal thuisgekomen zit ik gelijk op m’n telefoon. Een meisje die ik ken woont daar nu voor 1 jaar, maar zij was toevallig in Zwitserland dit weekend.

In ieder geval, ik wil zoals alle andere dagen gewoon weer een blogje schrijven, maar kamp momenteel wel een beetje met een afgeleid hoofd.

Goed, deze ochtend. We zijn vanmorgen langs het Compassion hoofdkantoor in Lima gegaan om een pakketje af te leveren voor het Compassionkindje van een nicht van mij. Gister vertelde ik over het feit dat Dan Victor (z’n soort van bodyguard) meewilde op deze trip. Ik kan op zich wel snappen waarom. De buurt en de straat waar we uitstappen ziet er vrij guur uit. Dan verteld me dat er nu wel vrij veel auto’s staan, maar dat het er ’s avonds helemaal leeg is. Het kantoor zelf is me al helemaal vreemd. Ik had verwacht dat het, gezien het ‘Compassion’ is, er wel verwelkomend uit zou zien. Niets is minder waar. Het lijkt wel een gevangenis. Het is een simpel gebouwtje met een hoog hek ervoor met prikkeldraad erboven en nergens staat aangegeven dat het het Compassion gebouw is.
Eenmaal binnen moeten we even wachten, maar dan komt een vrouw ons helpen en ze spreekt ook Engels. Heel fijn! Ze vraagt ons nog of we een bezoek aan het kind hebben aangevraagd. Dit hadden we niet gedaan en terwijl we naar buiten lopen verteld Dan me dat het zo’n $100,- kost om dat te doen. Dit, omdat je niet zelf kan gaan, maar zij je erheen begeleiden. Je betaald dus voor vervoer, vertaling, veiligheid etc. Ik vind dit stiekem toch ongelofelijk bizar! Ik wil Compassion absoluut niet zwart maken, want het werk wat ze doen is heel goed, maar dit zijn toch wel zaken waar je je vragen over gaat stellen.
Al met al staan we binnen een minuut weer buiten en gaan we weer terug richting het appartement. Onderweg rijden we nog door een buurtje waar volgens Dan veel drugshandel is. Zo staan er op een bepaald stukje bijvoorbeeld twee mannen langs de weg met een ‘spiegeltje’ in hun hand om te verkopen aan voorbijgangers. Maar welke idioot verkoopt er nou één spiegel?

Om 17:00u is het weer tijd om richting het voetbalveld te gaan waar de jongens training hebben van 18:00u tot 21:00u. Eigenlijk is het enige wat we doen zitten en kijken, maar ik kan hier echt onwijs van genieten. Ik kan onderhand echt lol hebben met die jongens, en zou af en toe bijna vergeten dat we dezelfde taal niet spreken.
Dan is grote delen van de training weg, omdat er bijna iedere keer weer een jongen naar hem toe komt en aan hem vraagt of hij tijd heeft om te praten. Ze maken hier geen afspraak voor, maar komen gewoon opdagen, ook als het niet hun eigen training is, maar puur omdat ze weten dat wij er ook zijn. Ik vind het ontzettend mooi om te zien dat hij zo’n vertrouwenspersoon is voor ze dat ze dat gewoon doen. Je moet je voorstellen, het zijn harde jongens, die een zwaar leven leiden. Een leven waarin je gevoelens tonen meestal niet als ‘goed’, maar als ‘zwak’ wordt gezien. Toch voelen ze zich zo thuis bij Daniel, dat ze dat bij hem wel kunnen en ook voor henzelf durven aan te geven dat ze dat nodig hebben.
Ik merk ook echt dat ze zich meer en meer op hun gemak voelen bij mij. We leren elkaar Spaans en Engels en ze stellen mij veel vragen – en vice versa – met behulp van vertaling van Dan, maar ook op de momenten wanneer hij weg is gaat het contact gewoon door! Genieten!

Jammer dat zo’n mooie dag dan eindigt met zo’n drama. Wanneer je je in zo’n groot land als deze begeeft, realiseer je je hoe klein Europa eigenlijk is, en hoe dicht bij huis deze drama’s zich afspelen. Ik hoop van harte dat niemand van jullie of bekenden van jullie zich in het gebied begaven, en een ieder bij wie het wel zo dichtbij is gekomen wens ik enorm veel sterkte!!