Lima, 14 november, 23:50u

Vandaag hadden we een zeer interessante ochtend. Het was eindelijk zover, zwemmen met zeeleeuwen. We reden naar Real Felipe in Callao waar we met aan paar andere toeristen op een schattig bootje stapten die ons een stukje het water op voer. Hier lag een jacht (een kleine dan) ons op te wachten om ons vervolgens een stuk de zee op mee te nemen.
Het leuke is dat zo’n ritje er nogal eens ruig aan toe kan gaan. Aan het begin van de rit kwam een van de jongens van de organisatie dan ook langs met een dienblad met kleine bekertjes water en een bakje pilletjes, tegen de misselijkheid.
Al met al viel het ontzettend mee. Althans, vandaag dan. Het bleek vandaag erg rustig water te zien, ondanks dat je iets verderop de zee op de golven toch boven je boot uit ziet komen. Dan vertelde me dat hij dit voor het eerst had gedaan toen er vorig jaar een groep studenten op uitwisseling hier was. Toen zij dit avontuurtje ondergingen hingen er tijdens boot rit vier van de negens dames met hun hoofd over de reling. Goed, ik had dus geluk!

Na een uur of anderhalf komen we aan bij ‘de’ rots. In de buurt zijnde zie je her en der al nieuwsgierige kopjes het water uitsteken en uiteindelijk begin je in de verte geluid van de rots te horen. Het gekke is dat het bijna klonk als een groep mannen die beetje luid praten of vals een lied zingen. Ik had het idee dat we in de buurt kwamen van een groep dronken voetbalfans. In ieder geval, bij de rots aangekomen komt er een muur van geluid over je heen. En tevens ook een aardige stank, maar gelukkig wen je daar vrij snel aan. Oh ja, zeeleeuwen hoesten. Nooit geweten!
De rots is bedekt met zo’n duizenden zeeleeuwen en in het water zijn er ook nog ontzettend veel te vinden. De beestjes zijn vooral ontzettend nieuwsgierig en zwemmen achter onze boot aan.
Uiteindelijk gaan we het water in, met wetsuit aan gelukkig, want het is vrij koud. Daar lig je dan in het water met ontelbaar nieuwsgierige zeeleeuwen om je heen. Ze zijn nog net angstig genoeg om je niet als een kleine puppy te gaan knuffelen, maar wanneer je (hangend in je zwemvest) je voeten naar voren steekt, kan je gegarandeerd verwachten dat er op gegeven moment een zeeleeuw aan je tenen knabbelt.
Uiteindelijk was het helaas toch tijd het water te verlaten. Maar wat was dit een onwijs toffe ervaring!!
Een ding, mocht je ditzelfde ooit gaan doen, laat je niet misleiden door de bewolkte lucht. Want, ondanks dat ik geen enkel moment zon heb gezien, zie ik er nu uit als een tomaat!

Na ons in het appartement gedoucht en omgekleed te hebben stappen we de auto weer in om naar het huis van de ‘pastor’ te gaan. Ik heb namelijk bedacht dat ik volgende week zaterdag tijdens de youth group een nummer wil zingen dat voor mij van veel betekenis is en de zoon van de pastor zal mij op gitaar begeleiden. We gingen dus naar z’n huis om even te oefenen.
De pastor woont in Ventanilla, in een ‘working class’ buurt. En ik moet zeggen, het is toch echt even slikken als je zo’n huis binnenkomt. Een bijeengeraapt zootje als meubels. Een gordijn dat als deur naar een andere kamer fungeert. Een tl buis als verlichting. Een golfplaten dak dat eruitziet alsof het los op het huis ligt, etc.

Toch, als ik die man weer z’n werk zie doen tijdens de jeugdavond, zie ik hoe intens gepassioneerd hij, ondanks z’n armoede, toch is. Een intens warme man met een hart voor de jongeren.
Als kind kies je niet waar je geboren wordt en wat je voor handen krijgt om iets van je leven te maken. Dat soort dingen realiseer ik me hier keer op keer.

Andere, fun-facts wil ik het niet noemen, bizarre feiten:
- Wist je dat zo’n 30% van de Peruanen niet kan zwemmen. Dan vertelde mij dit nadat ik dacht dat de man van de organisatie op de boot een grap maakte toen hij vroeg of iedereen kon zwemmen. Een dame (een jaar of 30) kon dit namelijk niet en moest met begeleiding het water in.
- Wist je dat in het verkeer in Lima bijna niemand aan de kant gaat voor een ambulance die z’n zwaailichten heeft aanstaan. Hart aanval? Ja jammer joh. File! Zo is het dus ook zo dat wanneer je niet verzekert bent in Ventanilla, en je niet de $7,- entrance fee kan betalen bij de eerste hulp, dan laten ze je op de stoep letterlijk aan je lot over.

Goed, het was dus weer zo’n dag van mooie en minder mooie dingen.
Morgen gaat de wekker om 5 uur aangezien we de dessert ingaan. Ik duik nu dus maar gauw m’n bedje in! (Tevens kan het dus zijn dat ik morgen geen Wi-Fi heb en dus geen blogje kan schrijven).

Toedels!