Lima, 12 november, 19:15u

Een van de – vele – dingen die nog in de planning staat, is om langs het Compassion kantoor te gaan in Lima. Een nicht van mij heeft hier in Lima een Compassion kindje en zou dat kindje graag wat spullen toe willen sturen, alleen mag zo’n pakketje maar een bepaalde dikte hebben. Kortom, ze had mij gevraagd of ik heel misschien nog wat ruimte in m’n backpack over had. Dit had ik zeker! :)
Ik had het adres van het kantoor aan Daniel gegeven, om te kijken wanneer dit zou kunnen. Nu blijkt alleen dat het kantoor zich in een redelijk gevaarlijke buurt van Lima bevindt. En gezien het feit dat als we daar zijn, we de auto uit moeten stappen, vond hij het net prettig dit met z’n drieën (Dan, Saul en ik) te doen, maar wil hij graag Victor erbij hebben. Victor is ook deel van de organisatie en is een soort van bodyguard.
Het is dus blijkbaar zo dat zowel Dan, Victor en Rodo (ook iemand die voor Dan werkt), een license hebben om een wapen te dragen. Dan doet dit niet, want hij houdt niet van wapens, maar de andere twee doen dit wel. Het is wel zo dat Rodo enkel zichzelf mag verdedigen, maar Victor is ook geautoriseerd om anderen te verdedigen. Daarom, in dergelijke situaties, wil Daniel Victor graag mee hebben.
Kortom, weer zo’n surrealistisch gegeven. Het feit dat we niet naar het ‘Compassion’ kantoor kunnen zonder een wapen op zak te hebben.

Om 11 uur stappen we de deur uit en stappen de auto weer in richting Ventanilla. Onderweg worden we wederom door politie aan de kant gehaald om de papieren te tonen. Tja, het went..

Ik moet zeggen, de les vanmorgen was toch wel de topper tot nu toe. Het onderwerp van vandaag was ‘kleuren’ en aangezien het klaslokaaltje vrij kleurrijk is, was er genoeg materiaal voor handen. Veel enthousiasme, veel aandacht en voor het eerst ook tijd tekort!
Ik kreeg voor dat we weggingen wederom een grote knuffel! Echt genieten!

Om 3 uur was er ook weer art class vandaag. Deze was nu wel iets drukker bezocht dan de vorige keer, maar alsnog wel redelijk rustig. Dit komt ook doordat een deel van de jongens wegens reguliere schoollessen niet kan komen. Toch was het met dit kleinere clubje ook erg gezellig.
Als ik terugdenk aan mijn contact met de jongens anderhalve week geleden, is dat toch echt wel een groot verschil met nu. Het is fascinerend om te merken hoe je, ondanks dat je elkaars taal niet spreekt, als mensen je aan elkaar kunt gaan hechten. Ik zal ze ook echt wel enorm gaan missen wanneer ik 1 december weer naar huis moet.

Gelukkig is dat nu nog ver weg en heb ik eerst nog toffe, drukke, spannende en fascinerende tijden voor de boeg. Morgen gaan we langs het Compassion kantoor. Zaterdagochtend zullen we gaan zwemmen met zeeleeuwen. En zondag vertrekken we naar de woestijn waar we (als het weer meezit) ook zullen gaan kamperen.

Tot morgen!