Lima, 11 november, 23:50u

Het was een relaxt dagje vandaag.

Vanmorgen heb ik wat zaken geregeld voor mijn trip naar Cusco de 23e: m’n treinticket, m’n hostels, etc. Het ziet er nu naar uit dat ik de 23e van Lima naar Cusco vlieg, waar ik vervolgens dan twee dagen kan acclimatiseren (iets met hoogteziekte). Cusco ligt namelijk op een hoogte van zo’n 3300 meter, waardoor je goed ziek kan worden. Het is dus belangrijk dat ik, als ik daar aankom, even m’n tijd kan nemen. Dit tijd zal ik ook gebruiken om veel te gaan sightsee’en. Dan heeft deze trip al 8 keer gemaakt dus weet mij goed te vertellen wat tof is om te zien.
De 25e zal ik naar Ollantaytambo gaan waar ik 1 nacht zal verblijven, om vervolgens de 26e heel vroeg (uur of 5) de trein te pakken naar Aguas Callientes. Hier zal ik m’n spullen in het hostel droppen om dan de hele dag van de Machu Picchu te kunnen genieten. Die nacht zal ik nog in Aguas Callientes verblijven. De 27e pak ik de trein terug naar Ollantaytambo en ga ik terug naar Cusco waar ik nog 1 nachtje blijf voordat ik de 28e weer terugvlieg naar Lima. Een aardig schemaatje dus.

Toen het bovenstaande was geregeld ben ik aan de slag gegaan voor de les morgen. Grappig hoe je dan terugdenkt aan dingen die jij als kind vroeger deed. Zo heb ik als plan voor morgen om een les over kleuren te doen. Ik herinnerde me dat ik als kind wel eens ‘kleuren op nummers’ deed. Een nummer staat voor een kleur (in het Engels natuurlijk) waarmee je vervolgens een kleurplaat inkleurt. Ik ben benieuwd hoe ze hierop zullen reageren. Verder is liedjes zingen wederom een absolute must.

Vanmiddag zijn we weer naar de soccer pitch vertrokken. Tijdens de eerst training had Daniel weer een gesprek met een van de jongens. (mocht je eerdere reisverhalen gemist hebben) De jongen in kwestie was afgelopen zaterdag z’n huis uitgekickt en had Dan ’s nachts om 3 uur huilend een voicebericht gestuurd, waarna hij die nacht op straat heeft geslapen omdat hij niet het geld had voor vervoer naar Lima.
Het blijkt nu dus dat hij door z’n stiefvader het huis was uitgekickt. Onderhand is het zo dat de moeder van de jongen een restraining order heeft – hoe noem je dat – opgesteld voor deze man. Het ding is alleen dat de jongen nu voor z’n gevoel niet meer naar huis kan, want wanneer hij dat wel doet zal z’n stiefvader er dus niet meer ‘kunnen’ zijn, maar dan zijn er ook geen inkomsten meer. Een bizarre situatie dus.

Het ding is dat er hier zo veel dingen ‘bizar’ zijn in mijn ogen, maar tegelijkertijd merk ik ook dat ik er na deze anderhalve week aan begin te wennen en bepaalde dingen eigenlijk niet meer zo door heb.
De krottenhuizen in Ventanilla.
Het feit dat ieder huis in de stad tralies voor de deuren heeft en als hekken heeft.
Het feit dat we vanmorgen door de politie werden gestopt simpelweg omdat we geblindeerde ramen hebben. Na dat we alle ‘papieren’ hadden laten zien konden we weer door, maar tegelijkertijd, zo verteld Dan, zoeken ze altijd iets waar ze je op kunnen pakken. Vervolgens kunnen ze dreigen met een boete, zodat je ze – onder het mom van een ‘fooi’ geven – geld geeft. Over dit bedrag wordt dan vervolgens wel onderhandeld.
Het feit dat er op een 4 baans weg 5 a 6 auto’s naast elkaar rijden.
Het feit dat Dan vanavond in Ventanilla na het eten om de hoek iets moest kopen, maar dat beter maar niet alleen kon doen.
Het feit dat ik m’n water eerst moet koken voordat ik m’n tanden ermee kan poetsen.
Het feit dat we vanavond bij een groter veld voetbaltraining hadden. Dit veld is deel van een sportcomplex. Deze bevindt zich alleen in een dermate gevaarlijke wijk dat het volledig is afgesloten, er beveiliging voor de deur staat en iedereen zich moet legitimeren voordat je – tien minuten later, na met scherpe blikken aangekeken te zijn – eindelijk het terrein op mag.

Stom genoeg vroeg ik me vanavond in eerste instantie af waar ik vandaag over zou kunnen schrijven, omdat er voor mijn gevoel vandaag niet zo veel bijzonders was gebeurt. Maar als ik dan eens ga reflecteren op de situatie besef ik me, ik zou hierover kunnen blijven schrijven..